Miesiąc: Luty 2017

Chwila.

Sen: Obserwuję ptaki siedzące na drzewie, zastanawiamy się z towarzyszącym mi księdzem, co to za gatunek. Gawrony? Nie, to chyba jastrzębie albo orły, ale chyba u nas nie występują orły.

Kiedy zrywają się do lotu, widać je wyraźniej.

Piękne, majestatyczne, wolne.

Podziwiamy je w locie, przelatują bardzo niedaleko nas, widzę je z odległości kilkunastu metrów. Podziwiam to zjawisko tak bliskiego kontaktu z naturą, z wolnymi nieujarzmionymi istotami. Potężne, mają piękne brązowe ubarwienie, z ich postawy bije siła i mądrość.

Ptaki niespodziewanie lądują na ziemię, kilka metrów ode mnie. Jeden z nich zbliża się wyraźnie w moim kierunku, jest to niesłychane, fenomenalne zjawisko. Jastrząb dziobem dotyka mojej wyciągniętej dłoni, zachowuje się przyjaźnie, ale ja, mimo iż cieszę się jego zaufaniem, jestem jednak trochę nieufna. Przychodzi mi do głowy, że to podstęp, że jastrząb zbliża się do mnie, pod pozorem przyjaznych zamiarów, a tak naprawdę chce mnie zranić. Zakrywam moje oczy jedną dłonią, drugą gładzę delikatnie i z szacunkiem jego piękny łebek.

Podziwiam go, czuję, że dane mi jest przeżywać coś niespotykanego, wyjątkowego.

Czuję się zaszczycona. Moja nieufność znika, odkrywam twarz i obserwujemy się wzajemnie.

Chwila jest pełna spokoju, szacunku, łagodności, jak również pewnego dystansu. To chwila ważna dla obu stron.

Wiem, że jest to chwila; to minie, jastrząb odleci, nie należymy do jednego świata, ale wcale nie jest to powodem do zmartwienia.

Jest to piękne. Nie ma w tym wcale smutku. Jest wolność, jest spokój, jest harmonia.

Płakać czy nie płakać? O TO jest pytanie.

Żyję przeszłością i wyobraźnią… A co z „teraz”?

Wspomnienia i wyobrażenia zawierają emocje, w teraźniejszości, kiedy siedzę na terapii i mam opisać swoje emocje, czuję bardzo niewiele. Ostatnio na terapii często czuję obojętność. Z drugiej strony jest czający się płacz, który co jakiś czas wznawia atak, a ja zwalczam go, siłą decyzji. Bo ewidentnie jest to moja decyzja, widzę to wyraźnie.

Jest trochę tak, jak u Mickiewicza: „I chciałby skoczyć, i nie chce”.

CHCIAŁABYM się otworzyć – stąd pojawiają się w oczach łzy. NIE CHCĘ się otwierać – skoro się nie otwieram, to znaczy, że nie chcę. I właśnie to „nie chcę” jest bardziej znaczące i realne niż hipotetyczne „chciałabym”.

Ale dlaczego nie chcę, co przeszkadza lub czego mi brakuje? Spróbuję odtworzyć schemat zdarzenia.

  1. Nic mi się nie chce, czuję obojętność, nierzeczywistość

  2. Pani terapeutka mówi o moim murze milczenia

  3. Nagle czuję: jak cudownie byłoby się otworzyć, czuć się swobodnie i mówić! Pojawia się jakaś tęsknota

  4. Jakby obserwuję siebie, siedzącą nieruchomo, milczącą, niewiedzącą, co powiedzieć

  5. Słucham dalej pani terapeutki, widzę, że jej zależy

  6. Zaczynam czuć się swobodniej, rozluźniają mi się spięte mięśnie, w głowie się rozjaśnia

  7. Ten stan mija, zaczyna powracać obojętność i spięcie

  8. Czuję napływ płaczu, spuszczam wzrok, analizuję, wyobrażam sobie siebie płaczącą w gabinecie, nie wiem, jak się poczuję, płacząc, co się stanie, nie wiem, czy powinnam płakać, po co?

  9. Zapada decyzja: nie płaczę

  10. Nie płaczę. Mój płacz odchodzi na dobre.

Co mi przeszkodziło?

Myślenie, analizowanie. Szukanie logicznych argumentów. Wyobrażanie sobie sytuacji i zestawienie jej z moją biernością, niechęcią do spontanicznych odruchów, wyobrażenie mojego skrępowania płaczem.

W końcu wizja płaczu w gabinecie staje się zbyt abstrakcyjna, niepewna, w trakcie analizy odlatują też pierwotne emocje i już mi się nie chce płakać. Za dużo przeszkód, wycofuję się z akcji.

Czego mi zabrakło?

Pozwolenia. Nie wiedziałam, czy mogę, może to nieprzyjemne z mojej strony, krępujące?

I nie wiedziałam, czy to ma sens, co mój płacz zmieni, czy mam płakać czy nie, czego się ode mnie oczekuje, czy tylko mam mówić o emocjach, czy też je wyrażać. 

Na bezpiecznej linii

 Z ostatniej sesji terapeutycznej (22 luty 2017):

Nieobecna.

Pani terapeutka patrzy na mnie tak poważnie, chyba się martwi moim stanem nieobecności, a ja… Najpierw odczuwam lekką wrogość w stosunku do niej, niechęć do interakcji, a później trochę odlatuję, śmiać mi się chce z powagi pani terapeutki, z tego drążenia mojego wnętrza, którego w tej chwili, jak to odczuwam, wcale nie ma. Mówię o tym, że śmiać mi się chce i śmieję się. Nie chce mi się starać, nie chce mi się analizować moich emocji, których nie ma. Śmiać mi się chce, ale trochę się hamuję, bo może nie jest to miłe z mojej strony.

Ale w duszy się śmieję, momentami śmieję się na żywo i trochę się czuję „pod wpływem”.

Wszystko nieważne. Wszystko bez sensu. Wszystko… ten mój śmiech to chyba wynik jakiejś niemocy, nie jest mi dobrze i nie chce mi się chcieć.

Po prostu zniknąć.

Albo się śmiać.

Ściana, ściana, ściana.

Pani terapeutka mówi o tej mojej ścianie, odgradzaniu się, itp. Ja słucham tego obojętnie i nie wiem, co mam mówić, kiedy pyta o moje emocje, bo ich jakby nie ma. Dopiero w pewnym momencie coś się we mnie zaczyna otwierać. Chce mi się płakać. Wyobrażam sobie, że płaczę, przez moment zaczynam czuć się swobodnie i…

Właśnie, co? Nie wiem, decyzja zapada, że jednak nie płaczę.

Od ostatniego spotkania, w jakimś małym stopniu ogarnęła mnie niechęć do mojej terapeutki, chyba wynika to z moich nadmiernych emocji, które odczuwam w związku z opuszczeniem przez osoby, które stały się mi bliskie. Mam niechęć do wchodzenia w relacje, jakiekolwiek. Ostatnio nawet z siostrą mi się nie chce rozmawiać.

Ja wszystko kontroluję, nawet mój płacz. Mówię o tym, że ja nigdy nie płaczę przy kimś i że płacz mój nic nie wnosi, żadnego oczyszczenia.

Dlaczego by nie płakać przy kimś?

Ojejku, to chyba opór przed zmianą, przed realnym byciem tu i teraz. Byciem, a więc cierpieniem. Wycofuję się w niebyt. Nie mam jednak odwagi wycofać się całkiem.

Jestem na pograniczu, co jakiś czas przechylam się trochę w jedną czy drugą stronę, ale ciągle jeszcze jedną nogą stoję na bezpiecznej linii.

Moja terapeutka zauważa, że ja bardziej realnie odczuwam emocje związane z przeszłością czy moimi wyobrażeniami niż te, związane z sytuacją aktualnie trwającą. Nie ma mnie w chwili obecnej. W chwili obecnej nic się nie dzieje.

Nic się nie dzieje, bo na to nie pozwalam.

Chowam się, uciekam.

P.S. Po wyjściu czuję się dobrze 🙂

 

Alarm w mojej głowie. Strzeż się ludzi!

Z ostatniej sesji terapeutycznej (14 lutego 2017):

/Złość/ /Obojętność/

Na ostatniej wizycie, kiedy weszłam do gabinetu spóźniona, czułam się taka jakaś sflaczała, jakby uszło ze mnie… powietrze, energia? Spieszyłam się i trochę mi się słabo robiło, chyba przez kawę. Poza tym, sam fakt spóźnienia i skróconego przez to spotkania sprawiły, że nie miałam dobrego nastroju.

Trochę mnie zdenerwowała powaga pani terapeutki, jakiś rodzaj nagany za spóźnienie (To moja strata, a nie jej, jeżeli się spóźniam! Co jej za różnica?!). W ogóle zła byłam i nie miałam ochoty rozmawiać i też wydawało mi się, że pani terapeutce jest wszystko jedno, jakie mam problemy i jaki nastrój. Taka była poważna i obojętna i nie miałam ochoty się zwierzać. Poza tym, nawet nie potrafiłam pociągnąć tego, co zaczynałam, nie chciałam płakać przy kimś, komu jest to obojętne.

Bo miałam takie wrażenie, że pani terapeutka jest obojętna, może myślami już na urlopie. Jakąś też czułam agresję i takie miałam nieracjonalne przekonanie, że terapeutka jest moim wrogiem, że to podstęp i że chce mojego cierpienia.

Później jakoś zaczęłam mówić na inny niż pierwotnie, temat, celowo go zmieniłam na mniej angażujący emocjonalnie, i było lepiej. Mogłam mówić, nawet mi się poprawił humor, ale kiedy wychodziłam, wcale nie czułam się dobrze, nie było lepiej niż przed wizytą. W sumie, znowu mi się chciało płakać, ale zaraz się opanowałam, zanim będzie za późno.

/Złość/ Spokój

W domu jestem dalej zła. Teraz płaczę, bo jestem sama. Chowam się pod koc, z głową i wygrażam pod nosem, żeby mnie wszyscy zostawili w spokoju (a prawdę mówiąc, jest tak, że właśnie wszyscy zostawiają mnie w spokoju, i stąd złe samopoczucie; no, ale trochę lżej jest wyżyć się na innych, choćby nieobecnych i obojętnych).

Później jakoś mi się w głowie przewijają fragmenty spotkania z moją terapeutką. Zauważam takie elementy, które teraz w zdziwieniu interpretuję jako jakiś rodzaj sympatii, zaangażowania pani terapeutki, próby rozśmieszenia mnie. Widzę teraz, że wcale nie była taka obojętna, jak mi się zdawało.

Trochę czuję się lepiej z takim spostrzeżeniem. Trochę mi lżej, tylko tak długo trwają przerwy między spotkaniami, mojej doktor nie ma, a nowej doktor jakoś nie udało mi się spotkać i nie zapisywałam się na razie, bo leków mam zapas, a bez konkretnego powodu do osoby, która nic o mnie nie wie… To takie zawracanie komuś głowy i bez sensu. Teraz mi przepadają dwa spotkania terapeutyczne, a jakoś mam potrzebę spotkania z człowiekiem, więc umówiłam się na rozmowę ze znajomym księdzem 🙂 

 

 

 

Strategia stawiania murów.

Z dzisiejszej sesji terapeutycznej (8 lutego 2017):

Nie chcę być krzywdzona

– Niedawno pisałam, że prawdopodobnie to właśnie jest przyczyną mojego wycofania, mojego muru milczenia. Relacje kojarzą mi się z cierpieniem. Dzisiaj z panią terapeutką dostrzegłyśmy i drugą stronę, inny powód, dla którego być może się odgradzam.

Nie chcę krzywdzić

Relacja ma dwie strony. Jestem ja i jest drugi ktoś. Ktoś, kogo nie chcę krzywdzić.

Czym? Moimi słowami, zachowaniem… Jest mi nieprzyjemnie, gdy wzbudzam negatywne emocje (bardzo możliwe, że jest mi bardziej nieprzyjemnie niż tej drugiej stronie, której mi żal). Każda relacja niesie za sobą nieprzyjemne emocje, odzywając się w końcu powiem coś, co zrani, urazi, zezłości czy zasmuci.

To normalne i nieuniknione.

Chyba że w relację nie wchodzę, nie mówię, nie reaguję. Jakby mnie nie ma.

Nie ma mnie; nie muszę cierpieć, nie muszę nieść cierpienia, nie muszę go zauważać.

Ale to nie takie proste.

Mimo wszystko nie znikam całkiem. Coś czuję, coś dostrzegam.

Kiedy nic nie mówię do innych, jest mi przykro, że oni źle się z tym czują.

Czuję się winna, że nie mówię. Że wzbudzam dyskomfort. Wycofuję się w odrętwienie, ale nie pozwalam sobie na odrętwienie zupełne. W jakimś stopniu jestem obecna, czuwam. Dlaczego?

Może nie chcę sprawiać problemów.

A może boję się tak całkiem wyłączyć, bo czuję zagrożenie, cały czas na włączonym czuwaniu, cały czas w stanie napięcia, jakbym spodziewała się, że zostanę zaatakowana.

W najgorszych moich latach w szkole trwałam w odrętwieniu, ale (nie wiem, jak to możliwe) na nauce mogłam się skoncentrować, obserwowałam innych, jednocześnie nie czując, że  jestem realna, że to co się dzieje, dzieje się naprawdę.

Ból istnienia?

Przypomina mi się teraz, jak kilka miesięcy temu zrobiło mi się szkoda naszego psa, bo czasami jest mu smutno. Czasami jest mu smutno, często stresuje się, więc przykro mi, że musi żyć.

I ludzi szkoda. Wiele codziennych ludzkich spraw zdaje mi się tak trudnych, tak niewiarygodnie trudnych do udźwignięcia…

Choćby gotowanie obiadów (b. rzadko gotuję, bo mnie to nudzi, irytuje i męczy i niecierpliwię się, kiedy zjem w końcu!), chodzenie do pracy (sama praca merytorycznie, poranne wstawanie, rozmowy z kolegami w pracy, skupienie, myślenie i siedzenie min. osiem godzin na dobę, po pracy zmęczenie, dość wszystkiego). To trudne do udźwignięcia, wyczerpujące czynności, do tego rutyna.

Szarości i czerń. Co dzień. To mnie przeraża.

Wyolbrzymiam być może poziom, w jakim rzeczywiście odczuwają oni dyskomfort. Nie chcę, żeby było im źle.

Nie mówiąc, miałam poczucie, że krzywdzę tym innych. Że jest im nieprzyjemnie z tym, że nie mówię, że moje towarzystwo jest nieprzyjemne.

Kiedy milczę, krzywdzę. Kiedy mówię spontanicznie, zdarza się, że krzywdzę. Zanim coś powiem, najpierw przeważnie to skontroluję. Nie chcę krzywdzić.