Kto się nie boi

Bóg, ludzie, ja.

Ostatnio pisałam o sensie i Sensie. Może jest tak, że trzeba się nie bać, żeby je znaleźć.

Strach jest podstępny, potrafi dobrze się maskować. Tak samo jak nieufność (Przybierają często postać decyzji (w twoim własnym mniemaniu, słusznej))

Żeby znaleźć S(s)ens, trzeba najpierw rozumieć swoje potrzeby, swoje zainteresowania, umiejętności, emocje, itp. 

A jak je zrozumieć? Sądzę, że zacząć można od pytania:

Na czym mi właściwie zależy? Czego CHCĘ dla siebie? 

A jeżeli sądzę, że na niczym mi nie zależy, to z czego to wynika?

Lęk

On nie pozwala dotrzeć do tego, jaka jestem. Nie daje też poznać innych. Wszystko hamuje i przesłania, wypacza.

Odsuwanie się od sytuacji i czynników lękowych – działa. Przynosi spokój, wytchnienie, ale przy tym coś ważnego tracę.

Na tyle ważnego, że wszystko inne zdaje się nie mieć już znaczenia.

W strachu przed odrzuceniem, łatwiej jest odejść samemu. Ten stan niepokoju jest trudniejszy do zniesienia niż strata.

A zresztą, działa to tak: Kiedy odchodzisz, jest lepiej. Niepokój mija, zjawia się spokój.

Po dłuższym czasie zauważysz (albo i nie), że ten twój spokój – to pustka.

Przyjrzeć się, zrozumieć, odzyskać (a może odkryć)

„Nic, o czym myślimy nie jest w stanie w żaden sposób Mu zaszkodzić”

„Nic nie pojawia się bez przyczyny. Może nie należy się bać, tylko w spokoju obserwować.”

„Kiedy przestajemy się bać, możemy przyjrzeć się temu, co tak naprawdę się dzieje i z czego to wynika”

To słowa-drogowskazy od dwojga mądrych ludzi, z którymi ostatnio rozmawiałam 🙂

Miara postępu (?)

Co jest miarą postępu? Sens…

Jakiś czas temu zastanawiałam się nad tym, jak to z tym sensem jest właściwie. Czego potrzeba, by człowiek cieszył się życiem?

Potrzeba Sensu czy sam sens wystarczy?

I od czego zacząć, by jakikolwiek S(s)ens w życiu odczuwać? Czy jest on punktem wyjścia czy celem?

To, co robię jest paradoksalne – walczę o to, by było o co walczyć. To taka logika tchórza; kogoś, kto unika ryzyka i bólu. Odwaga wynikająca ze strachu. Hah, różne są mechanizmy obronne i śmieszne. No, ale tak jest i w sumie, nie ma się co w takie rozważania zagłębiać.    

W każdym razie, jedną z najbardziej podstawowych potrzeb i niewątpliwym źródłem sensu są…ludzie.

Ludzie

Identyfikowanie się z ludźmi, relacje, poczucie przynależności do gatunku lub stada – bez tego nie ma mowy o szczęściu. I o sensie.

Człowiek jest niczym, jako jednostka. Wartość zyskuje jedynie w relacjach.

Zamykanie się na relacje to prosta droga do nicości, do bez-celu i bezsensu. Zauważyłam to już lata temu, jeszcze przed okresem studiów. Wcześniej trwałam wyłączona z rzeczywistości, ze społeczności (poza rodziną: rodzice i siostra). Studia – to okres aktywności z mojej strony, próby (z powodzeniem) nawiązywania relacji. I choć wymagały one z mojej strony dużo energii i wiązały się z bardzo dużym stresem, były źródłem jakiejś mojej radości.

Trochę bliżej

Ostatnio (w dużej mierze dzięki lekom, czyli nie moja zasługa, wiem) bardziej się otwieram na ludzi. Czuję się o wiele swobodniej, swobodniej i dużo więcej odzywam się do moich ciotek (nawiasem, mieszkam z nimi od chyba sześciu lat i do niedawna prawie wcale się do nich nie odzywałam, a jeżeli już musiałam, wiązało się to z ogromnym stresem. Samo jedzenie przy jednym stole wywoływało u mnie wzmożone napięcie mięśni). Swobodniej się w obecności ludzi czuję, i to pozwala ich zauważać.

Bo już nie jest tak, że całą sobą muszę się skupiać na zniesieniu ich obecności. Mogę patrzeć na nich naprawdę, nie przez pryzmat fobii. Pewnie do S(s)ensu to jeszcze trochę przede mną, jednak zdaje się, że jakieś „coś” się ruszyło. Jestem trochę bliżej.